Teatr imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie, otwarty w 1893 w gmachu zbudowanym według projektu J. Zawiejskiego jako Teatr Miejski. Na frontonie rzeźby T. Błotnickiego, A. Dauna. Od 1909 nosi imię J. Słowackiego. Był sceną prapremier wielu dzieł dramatu romantycznego (m.in. Dziadów A. Mickiewicza, 1901), modernistycznego (np. sztuk S. Wyspiańskiego: Wesele, 1901, Wyzwolenie i Bolesław Śmiały, 1903), 20-lecia międzywojennego (m.in. Tumor Mózgowicz Witkacego, 1921).


Barokowe loże w Teatrze J. Słowackiego

Grało tu wielu wybitnych artystów, m.in.: T. Pawlikowski, T. Trzciński, L. Solski, J. Osterwa, K. Frycz, J. Sosnowski, B. Dąbrowski, I. Solska, Z. Jaroszewska, J. Węgrzyn, W. Siemaszkowa, M. Przybyłko, A. Śląska, J. Kurnakowicz. W okresie II wojny światowej Teatr zawiesił działalność. Wznowił ją w 1945. W zespole znaleźli się wtedy m.in. H. Gryglaszewska, M. Kościałkowska, H. Mikołajska, M. Cebulski, G. Holoubek, T. Łomnicki.


Projekt kurtyny do Teatru Juliusza Słowackiego

Funkcje dyrektorów pełnili m.in.: T. Pawlikowski (1893–1900 oraz 1913–1915), T. Trzciński (1918–1926 oraz 1929–1932), L. Solski, J. Osterwa (1932–1935), B. Dąbrowski (1947–1972), K. Skuszanka (1972–1980), J. Krasowski (1972–1981), A. Kijowski (1981), M. Grabowski (1982–1985), J. P. Gawlik, J. Prochyra, J. Goliński, B. Hussakowski (1992–1999), K. Orzechowski (od 1999).
Z Teatrem współpracowali znani scenografowie: A. Pronaszko, Z. Stryjeńska, F. Krassowski, T. Orłowicz, T. Kantor, A. Stopka, A. Majewski, T. Brzozowski, L. i J. Skarżyńscy, K. Wiśniak.















Do dziś teatr kontynuuje tradycje, utrzymując w repertuarze nie tylko klasykę polską i światową, ale promując także dramat współczesny, czego dowodem są prapremiery spektakli: Za i przeciw R. Harwooda w reżyserii T. Zygadły (1995), Obywatel Pekoś T. Słobodzianka w reżyserii M. Grabowskiego (1997), Wielka magia E. De Filippo w reżyserii B. Hussakowskiego (1997).