W 1858 roku wprowadzono w całym Krakowie porządkującą numerację domów, a w 1880 roku numerację uliczną obowiązującą do dziś. W dawnych wiekach były ulice lepsze i gorsze; najlepiej było mieszkać w Rynku Głównym, a jeśli nie tam, to przynajmniej przy ulicy należącej do Starego Miasta.  Dziś te kryteria zmieniły się, ale staromiejskie ulice nadal pozostały najciekawszymi miejscami Krakowa.

Dawniej ulicami głównymi nazywano tylko te, które wybiegały wprost z rynku. Wszystkie inne, zwane pobocznymi, na starych planach występowały często jako "bezimienne" bądź miały nazwy takie jak np. Kącik, Psia itp. Z tych ulic nie było głównych wejść do domów, lecz bramy i furtki, prowadzące na podworce. Wszystkie ulice poprzeczne otrzymały nazwy dopiero w XIX w., podczas ogólnego porządkowania ulic.

Na początku XX w., gdy powstał tzw. wielki Kraków, miasto wchłonęło wiele podmiejskich osad i folwarków, które nie stały się osobnymi dzielnicami, dzięki jednak mądrej polityce ówczesnych władz miasta uratowano ich stare historyczne nazwy nadając je ulicom. Pozornie dziwne nazwy niektórych ulic, jak np. Kawiory, Wenecja, Smoleńsk, Retoryka, Gramatyka, Wielopole, Dajwór itd. mają historyczne uzasadnienie.