Ulica Grodzka

– jedna z najstarszych ulic Krakowa była fragmentem szlaku handlowego wiodącego z południa na północ. Stanowi część Drogi królewskiej, którą przejeżdżali królowie polscy udający się na Wawel. Jej nazwa występuje już w dokumentach miejskich z drugiej połowy XIII w.

Ulica rozpoczyna się w jednym z rogów Rynku Głównego i biegnie w kierunku południowym. W 1/3 długości znajduje się plac, który po wschodniej stronie nosi nazwę placu Dominikańskiego (mieści się przy nim Kościół Dominikanów), a po zachodniej – placu Wszystkich Świętych (na pamiątkę nieistniejącego już kościoła Wszystkich Świętych ). Od placów odchodzą odpowiednio ulice Dominikańska i Franciszkańska. Dalej ulicę przecinają ulice Poselska i Senacka. Naprzeciwko  kościoła św. Pawła i Piotra znajduje się  plac św. Marii Magdaleny. Ulica Grodzka kończy się pod Wawelem, gdzie znajduje się ul. Św. Idziego

W okresie przedlokacyjnym przy tej ulicy skupiały się zabudowania osady zwanej Okołem z centrum przy romańskim  kościele św. Andrzeja. Znajdowały się przy niej dziś już nieistniejące świątynie:św. Marii Magdaleny i Wszystkich Świętych. Ulica kończyła się Bramę Grodzką, za którą prowadził gościniec ku Stradomiowi i do przeprawy przez Wisłę Mostem królewskim.

Lewa strona ulicy na odcinku: Rynek Główny - plac Dominikański została po pożarze 1850r.  cofnięta nieco w głąb. Dzięki temu ulica stała się szersza i bardziej reprezentacyjna. Przed pożarem ulica była o 1/3 węższa, co znacznie utrudniało ruch uliczny.