Na rogu ulicy św. Tomasza i Placu Szczepańskiego stoi kamienica zwana Domem Alchemika. Wierzono niegdyś, iż w nocy z jej piwnic wydobywały się dziwaczne jęki niewiadomego pochodzenia. Pod koniec XVIII wieku zwano ten dom Sędziwojką od nazwiska Michała Sędziwoja, znanego alchemika. Cieszył się złą sławą, gdyż czarna magia była zakazana przez kościół. Był bardzo tajemniczą postacią. Twierdził, iż ma szlacheckie pochodzenie i wszechstronne wykształcenie. Mimo że nie figurował w żadnej księdze, rzekomo studiował na Akademii Krakowskiej filozofię, retorykę i teologię. Jego zamożnym protektorem był Mikołaj Wolski, dzięki któremu ukończył studia za granicą. To dzięki Wolskiemu Sędziwój mógł zgłębiać tajniki alchemii prowadząc swą pracownię. Udało mu się pracować na dworze króla Zygmunta III Wazy. Słynną legendę o dokonanej przez niego przemianie grudki ołowiu w złoto utrwalił Jan Matejko na swym obrazie " Alchemik Sędziwój i Zygmunt III." Dzięki tej sztuczce, Sędziwój zdobył uznanie króla i jego zezwolenie na przeprowadzanie eksperymentów na Wawelu. Raz omal nie spalił zamku, przez co znacznie wzrosła liczba jego przeciwników. Mówiono, że mordował dzieci by zdobyć krew do produkcji zabójczych eliksirów. Podczas jednej z wędrówek po Europie poznał Setona, cudotwórcę, lekarza i alchemika w jednej osobie. Sędziwoja zafascynowała jego umiejętność przemieniania rtęci w najczystsze złoto. Gdy Seton został uwięziony przez elektora Saskiego Chrystiana II, Sędziwój pomógł mu uciec licząc na to, iż przyjaciel podzieli się z nim swą tajemną wiedzą. Niestety Seton zmarł zabierając tajemnicę do grobu. Sędziwój ożenił się z Teresą, wdową po Setonie i razem wytwarzali rzekome srebro. Na oczach ludzi przemieniał blaszki w złoto, maczajšc je w rtęci. Jego praktyki wzbudzały bunt krakowskich złotników, którzy obawiali się dewaluacji srebra i złota. Nienawiść wobec Sędziwoja doprowadziła do wypędzenia go z Krakowa. Sędziwój zmarł w 1636 roku, pozostawiając po sobie budzącą grozę legendę.