KOŚCIÓŁ ŚW. PIOTRA I PAWŁA 

Kościół ten jest położony przy ulicy Grodzkiej w pobliżu kościoła św. Andrzeja. Jest to jedna z pierwszych budowli baroku w Polsce, fundowana dla jezuitów przez Zygmunta III. Plan jest prawdopodobnie autorstwa Giovanniego de Rossis, a realizowany był najpierw przez Józefa Brizio (ok. 1595), następnie modyfikowany przez Jana Marię Bernardoniego. Ostateczny kształt kościołowi nadał w latach 1605-1619 Jan Trevano i to on jest autorem fasady, kopuły i wystroju wnętrza. Ogrodzenie z rzeźbami apostołów pochodzi z XVIII wieku i jest projektu Kacpra Bażanki.

Kościół ma jednonawowy korpus w typowym dla baroku systemie ścienno-filarowym, z nawami bocznymi pełniącymi jednocześnie funkcję kaplic bocznych, transept z kopułą na skrzyżowaniu oraz prostokątne prezbiterium zamknięte półkolistą apsydą. Dwukondygnacyjna fasada przypomina rzymski kościół Santa Susana Carla Maderny, ale są w niej też echa fasady głównego kościoła jezuickiego, Il Gesu w Rzymie. W niszach znajdują się posągi świętych jezuickich dłuta D. Heela, a nad portalem głównym godło zakonu jezuitów; w górnej kondygnacji św. Zygmunt i św. Wacław.



Oświetlenie wnętrza zostało podporządkowane teatralizacji mszy św. w baroku: światło miało skupiać się na księdzu odprawiającym mszę świętą, a boczne filary wspierające kopułę stwarzać wrażenie kulis teatralnych. Stiukowa dekoracja, głównie na sklepieniach, jest autorstwa G. B. Falconiego: w apsydzie prezbiterium są to sceny z życia św. św. Piotra i Pawła oraz posągi patronów Polski - św. Wojciecha i św. Stanisława. W nawach bocznych dekoracja staje się bardziej swobodna - pojawiają się tam postacie puttów wplecionych w ornamentalne kompozycje i plafony.



Wśród elementów wyposażenia wnętrza wyróżnia się nagrobek biskupa Andrzeja Trzebnickiego z końca XVII wieku, a także zaprojektowane przez Kacpra Bażankę: ołtarz główny z obrazem Józefa Brodowskiego oraz nagrobki rodzin Branickich i Brzechffów.



W podziemiach kościoła pochowany jest ks. Piotr Skarga.